Bye sanity

Note Hover over de schuingedrukte tekst voor de vertaling:)

Dieciocho... Veinticinco? Qué día es? Álvaro, zittend in het midden van het graanveld, trok zijn wandelschoen uit en bestudeerde de zool. Ooit, aan het begin van zijn reis was, was hij begonnen met het afstrepen van de dagen door groeven te maken in het stevige, rubberachtige materiaal. Echter, na de vele uren lopen door de wildernis van Nova Scotia was zijn zool zo bekrast dat er geen onderscheid meer was tussen aftelstreepjes en beschadigingen. Zijn voet plofte terug op de grond en de jongen haalde diep adem. De geur van het graan drong zijn neus binnen. Het was een onbekende reuk, eentje die hij in zijn thuisland niet vaak had geroken.

Álvaro dook ineen van een scherpe pijn bij zijn buik. Een steek raakte hem in zijn maag elke keer als hij aan zijn verdomde maar geliefde thuis dacht. Hij dacht dat dit beter zou worden eer hij langer op het eiland zou zijn, maar het effect was juist omgekeerd. Mam miste hij waarschijnlijk nog het meest, maar dat ook omdat hij angstig om haar was. Hier, duizenden kilometers van haar vandaan, kon hij haar niet helpen, beschermen of troosten. Hij wist niet eens wat er gaande was in het huis aan de Carrer Garrofers.

Overladen met een plotseling gevoel van woede en verwarring, sprong de Spanjaard op en rende door de snijdende halmen naar het water van zee. Hij schopte zijn voeten uit en ging aan de rand van het water staan, waar hij al zijn woede eruit schreeuwde. Dit kloteparadijs ook!