Garden of Eden

Het einde van de middag begon al te naderen, te voelen aan de temperatuur die nog meer begon te dalen en de verkleuring in de lucht. De keuken kreeg er een rood-oranje gloed van, het oogde haast gezellig ook al was de ruimte nogal leeg, als in, er is maar één persoon aanwezig. En enkel het pruttelen van water weerklonk door de kleine ruimte. Er werd onrustig gewoeld op een bankje naast het aanrecht. Echt slaap vatten kon Rory niet meer, de houten kastjes weerkaatste het laatste zonlicht, recht op het met kussen bedekte houtenbankje.  Met enige tegenzin krabbelde ze overeind om het vuur uit te zetten, het water was nu wel heet genoeg. Het pruttelen hield op en ze verpulverde een bouillon blokje. Je zou denken dat na zoveel winters te hebben doorstaan op het eiland je wel opgewassen zou zijn tegen het klimaat. Maar bij Rory was het alles behalve dat, iedere winter werd ze wel minstens één keer ziek of verkouden. En het enige wat ze nu kon binnenhouden was wat thee of bouillon. Niet dat het een probleem was, hypocriet eigenlijk, zelf loopt ze altijd achter de bewoners aan, zeggend dat ze genoeg moeten eten. Maar zelf houdt ze zich er niet altijd aan. Al moest ze nu wel iets gaan eten, ze begon er bleek uit te zien zelfs voor haar doen. Iets van fruit zou wel ideaal zijn, dat betekende echter wel dat ze naar buiten moest gaan. Niet anders dan een diepe zucht rolt over haar lippen bij de gedachte de kou weer in te gaan. Al de hele dag ziet ze de Scotianen langs haar raam lopen, met wolkjes rook uit hun mond wanneer ze aan het praten waren en daaraan kon ze al peilen hoe koud het wel niet moest zijn.

Na lang treuzelen, schuifelde Rory naar de deur toe, werkte haar voeten in een paar gympen, wikkelde haar nek en neus onder een wollensjaal en pakte een lege mand. En zodra ze de deur achter zich dicht trok, voelde ze de ijzingwekkende koude wind haar tegemoet blazen. Met opgetrokken schouders begon ze richting de tuinen en kassen van het eiland te lopen. In de winter zagen de tuinen er een beetje triest uit, maar binnen in de kassen was er nog volop kleur te zien. Vlug trok ze de glazendeur van de kas dicht, binnen was de temperatuur aangenaam en zelfs een beetje broeierig. Ze was echter gefocust op iets anders, haar ogen zochten namelijk de kas af op een andere bewoner. Ongevraagd fruit gaan plukken was niet bepaald beleefd. En terwijl ze de kas afstruinde, ontdeed ze zichzelf van haar sjaal en jas. Pas aan het eind van de kas kon ze iemand opmerken. Een lang figuur met goudblonde lokken die ze snel al herkende. De tuinderszoon, Aeden. ’’Nog steeds aan het werk?’’ De tijd was haar niet ontgaan, ook al zat ze de hele dag of in bed of op de bank. Het was al voorbij de ‘normale’ werktijden. Ze ging naast de jongen staan en moest als het ware opkijken naar de voor haar lange jongen. ’’Je moet ook wel een beetje rusten, Aeden.’’ Sprak ze met een welgemeende glimlach. Werken in de tuinen was niet zomaar een werkje, het eiste veel energie.

(ooc: heb maar gedaan dat ze elkaar kennen, want eilandbewoners enzo xD heb het nog wel een beetje open gehouden, dussem voel je vrij om nog dingen in te vullen ofzo c:)

Van veraf had ze nog niet opgemerkt dat de jongen eigenlijk nog druk aan het werk was. Als ze dat al van tevoren wist, was ze naar een andere tuinier gaan zoeken. Zo nu en dan liep er meestal wel iemand rond om alles nog te controleren op dit tijdstip. Plots voelde ze zich een beetje onbeleefd, alsof ze hem aan het storen was. Ze was iets te enthousiast met het benaderen van hem. Ugh, waarom had ze niet van tevoren even kunnen nadenken. De jongen bleef stug doorgaan met het vullen van de kisten en eigenlijk zakte de moed om te vragen naar fruit haar in de schoenen. Bovendien wilde ze hem niet tot last zijn, even peinsde ze. Alleen hoe moest ze zich er nu weer eruit gaan praten, zelden kwam ze in de kassen. Meestal haalde ze het wel bij de groentewinkel, alleen vandaag was het winkeltje eerder dichtgegaan. Zijn grapje, schudde haar kort uit haar gedachten trein. 'Als je iets van magische aardbeien hebt, graag.' Grijnsde ze. Haar ogen bleven gericht op de kist die werd opgevuld met de tomaten. Alhoewel de tomaten er mooi rood en rond uitzagen, begon ze zich spontaan misselijk te voelen. Nee, echt eten zou ze nog niet binnen kunnen houden. De groentes en fruit uit de kassen of de tuinen waren wel altijd van goede kwaliteit, iets wat alleen het resultaat kon zijn van mankracht.

Een beetje ongemakkelijk wipte Ro op en neer op haar voeten. Echt prettig vond ze het niet om er maar een beetje bij te staan terwijl Aeden bezig was. 'Kan ik je misschien helpen?' Vroeg ze, weliswaar wel voorzichtig. Ze wilde hem ook weer niet voor de voeten lopen. Aeden leek net zoals haar de type te zijn die hulp liever weigerde, wanneer ze het zelf wel aankonden. 'Dan ben je weer eerder thuis, want hoe gaat het met je vader?' Even was ze vergeten dat ze vaag iets had opgevangen over de vader van de tuinderszoon. Via haar keukenraampje kreeg ze nog redelijk veel mee over wat er speelde, het bankje voor haar huis was hèt bankje om nieuws met elkaar uit te wisselen over bewoners waarschijnlijk. Ondertussen had ze haar jas en sjaal al ergens op de grond neergelegd om haar handen vrij te hebben. Het was misschien niet echt slim om nu fysiek arbeid te gaan verrichten, maar het feit dat ze wat ziekjes was zou toch niet opvallen. Velen zouden sowieso niet veel verwachten van een klein tenger meisje. Toch was ze wel bereid hem te willen helpen.

’Oh Aeden..’ Grijnsde ze, hoofdschuddend om zijn opmerking. En daarbij ging de jongen ook nog eens nonchalant tegen de stapel kisten aanleunen. Waarschijnlijk zouden nu veel van de vrouwelijke Scotianen smelten. Veel moeite hoefde hij toch niet te doen met zijn goudblonde lokken en groene ogen, ze ging er vanuit dat hij er zelf ook wel van bewust was. Opnieuw werd ze uit haar gedachten trein getrokken en bij zijn woorden, kantelde ze haar hoofd even. ’Hmm, oké, maar dan wil ik je wel gewoon betalen, dat zou ik ook hebben gedaan als ik het bij het groentewinkeltje zou halen.’ Zei ze met een glimlach, dat was haar even ontgaan. Dan zou ze er sowieso ook beter over voelen, want zoals verwacht was haar hulp niet nodig. Maar direct daarna greep hij een aantal kisten vast om ze op te tillen, ze opende haar mond al om te zeggen dat het misschien zwaar zou zijn. Ze zag alleen al dat hij ze weer terug neerzette en wegschoof met zijn voet. ’Zeker weten? Je ziet er wel een beetje moe uit.’ Merkte ze op en viste een zakdoek uit haar jas, vervolgens hield ze het uit naar hem. ’Je hebt wat op je voorhoofd.’ Zei ze weer grijnzend. Het zweet op zijn voorhoofd was haar niet ontgaan, het was inderdaad nogal broeierig binnen en dat begon ze ook al te merken hoe langer ze er was. Ze stropte de mouwen van haar shirt op. Niet dat het veel hielp. ’Koppig, hm? Jij kan er  ook wat van. Zou jij niet hetzelfde hebben gedaan dan?’ Ze wist hoe Aeden’s vader was, maar volgens mij zou hij precies hetzelfde gedaan hebben voor de mensen hier. Dat maakte het eiland juist zo’n prettige plek om te wonen.

Braaf volgde ze hem richting de koelcel en keek even weg wanneer hij met het slot aan de gang ging. Dit was de eerste keer dat ze de koelcel zag en ze keek haar ogen uit naar de hele collectie. ’Oh wauw, dit had ik niet verwacht.’ Zei ze terwijl ze rond keek. Ze kon sowieso niet kiezen, de lychees vielen haar echter als eerst op. Ze liep richting de kist met de lychees en bekeek ze. ’Mijn vader heeft het altijd hierover, hij vindt het geweldig dat we ze nu ook op het eiland hebben.’ Finley was altijd dol op exotische vruchten, ze waren altijd ontzettend duur in Canada uiteraard. Ze had niet verwacht dat deze vruchten hier verbouwd kon worden en keek op naar Aeden. ’Ik denk dat zo’n kistje wel goed is, ik kan toch geen keuze maken.’ Ondertussen trok ze haar jas weer aan, de koelcel was bijna net zo koud als buiten. En ondanks de vele winters op dit eiland te hebben meegemaakt, kon ze nooit wennen aan de kou. Ze maakte echter nog wel een rondje in de koelcel om alle vruchten te bekijken, in tegenstelling tot de tomaten werd ze niet misselijk bij het zien van het fruit. Bananen hier, sinaasappels daar, appels, mango’s. Er was echt te veel keus en stuk voor stuk zagen ze er echt goed uit. Daar mochten ze inderdaad wel trots op zijn, maar iedereen wist op het eiland wel dat het werk hier goed gedaan werd. Ze liep terug naar de deur om een kistje met fruit op te pakken. ’Hoeveel kosten deze ook al weer?’ Vroeg ze terwijl ze het kistje bekeek. Kieskeurig was ze niet, ze lustte alles wel qua fruit. Misschien moest ze iets gaan bakken met het fruit, ze had een vermoeden dat Aeden haar geld niet zal aannemen.

De geweigerde zakdoek stopte ze terug in haar jaszak. En in plaats daarvan trok de jongen zijn shirt omhoog, uiteraard had hij daar niets onder aan en zijn buik werd zichtbaar. Grijnzend schudde Rory haar hoofd weer even wanneer hij zijn shirt weer terug propte. 'Je hoeft er niet in te wrijven dat je het hier niet koud vindt.' Grapte ze. Ze zei echter niets over zijn ontblote buik, ze wilde niet iets zeggen dat mogelijk anders opgevat kon worden. Op haar opmerking zweeg hij echter, dat was al genoeg om te weten dat hij inderdaad hetzelfde zou hebben gedaan. Hij gaf het grinnikend toe. 'Het is wel iets positief hoor.' Ze zou precies hetzelfde doen. Misschien was onzelfzuchtigheid een kenmerk van de Scotianen. Vooral omdat het niet zo'n grote gemeenschap is en iedereen elkaar kent.

In de koelcel voelde ze zich werkelijk als een kind in een snoepwinkel. Bijna letterlijk, omdat ze met haar lengte wel als kind kon gaan. Haar ogen waren gericht op de lychees, maar in haar ooghoeken merkte ze Aeden's hand die uitgleed. Even keek ze op om tegen zijn grijns aan te kijken. Automatisch krulde haar mondhoeken ook tot een grijns. 'Wat ben je toch schattig. Grijnsde ze en tegelijkertijd plaatste ze haar handen op zijn wangen, om ze als het waren te squishen, waardoor hij het gezicht kreeg van een goudvis. Daarbij moest ze wel een beetje op haar tenen gaan staan, vanwege het lengteverschil. Vervolgens liet ze hem los om naar zijn woorden te luisteren. Geïmporteerd uit China. Dat was nog eens een end. Maar het was toch wel iets indrukwekkend.

Ze was bloedserieus over het feit dat ze wilde betalen. Maar Aeden weigerde, zoals verwacht met een bulderende lach die de koelcel vulde. Even keek ze hem verbaasd aan. Om vervolgens weer te glimlachen. Zijn lach was echter snel weer van zijn gezicht afgeveegd, wanneer hij over zijn vader begon. Ze begreep zijn pijn om zijn vader. Ze zou precies hetzelfde voelen als Finley iets overkwam. En ze knikte. 'Ja natuurlijk, dat zal ik zeker proberen. Dat was ongeveer haar doel hier op het eiland mensen helpen met medicijnen en Finley deed het arts gedeelte. 'Dat overtuigen gaat wel een heel karwei worden denk ik. Gaf ze eerlijk toe vanwege de koppigheid. 'Maar bedankt, ik sta bij je in het krijt. Dat is eigenlijk altijd, maar voor het idee. Tenzij je iets verschrikkelijks hebt gedaan was iedereen bereid hier elkaar te helpen.

'Ben je nu dan klaar? Als je wilt kun je bij ons langskomen, neem je vader mee, Finley is waarschijnlijk al thuis.' Ze had het kistje weer neergezet om haar jas dicht te kunnen ritsen en haar sjaal weer om te doen, aangezien ze weer de kou in moest gaan. En weer met het kistje in handen, wendde ze zich tot Aeden.

Buiten de koelcel voelde ze de broeierigheid van de kas weer. ’Ik neem aan dat je eerst nog langs huis moet, dus dan ga ik alvast, kan Finley zich ook een beetje voorbereiden.’ Sprak ze kort lachend. Voorbereiding was zeker nodig om Aeden’s vader te overtuigen, al had Finley misschien een voordeel met zijn reputatie als een betrouwbare arts. Dat was in het begin compleet het tegenovergestelde. Gelukkig had ze niet heel veel meegekregen van de kilheid tegenover buitenstaanders. En ze begon weer af te dwalen met haar gedachten, vlug keek ze op naar Aeden. Het licht in de kas was anders en ze kon vage lijnen van vermoeidheid in zijn gezicht zien. Niet alleen van het zware werk, maar waarschijnlijk ook door de bezorgdheid om zijn vader. Ze wreef even over zijn boven arm en glimlachte. ’Het komt goed.’ En daarmee nam ze kort afscheid van hem en liep de kas vlug uit, voordat ze het weer zo warm begon te krijgen.

Thuis werd ze letterlijk warm ontvangen. Finley had de open haard opgestookt en lag lui op de bank met een boek in zijn handen. De keuken was leeg en er was geen enkele teken van hem dat hij zou gaan koken. Waarschijnlijk was hij er vanuit gegaan dat Rory weer beter was aangezien ze weg was. Ze voelde zich inderdaad weer beter door de buitenlucht, maar het was nog maar de vraag of ze nu wel eten kon binnen houden. Kort zuchtte ze even en begon met enige tegenzin snel het avondeten voor haar vader klaar te maken. Ondertussen bracht ze hem op de hoogte van haar bezoek bij de kassen. Haar vader was nog best enthousiast over het idee om Aeden's vader te overtuigen. Hij was direct van de bank afgekomen om in de grote boekenkasten naast de open haard iets te zoeken dat betrekking had op de klacht van Simon. Al had hij even ongelovig gereageerd wanneer ze hem vertelde dat ze zo al zouden komen. Met een bord lasagne en het boek plofte hij neer op de bank. Bij het zicht van de lasagne werd ze licht ontoepasselijk. In plaats daarvan pakte ze een appel uit het fruitkistje en met de appel liep ze naar buiten om nog wat blokken hout te pakken om in de open haard te gooien.