Whispering from the mist

Onderwerp: Whispering from the mist za jan 10, 2015 8:44 pm

D R O P P I N G

Y O U R

B O M B S

N O W

O N

A L L

W E ' V E

B U I L T

Er hing een sluier van mist over de net ontwaken Lockeport, een mist die het zicht in de verte zwaar belemmerde en enkel wit toonde met soms een donker silhouet van een persoon of huizen. In de vroege uren waren het dus meestal huizen, weinig Scotianen waagden zich nu naar buiten. Nog ver in dromenland, nog aan het uitrusten van de fysieke arbeid dat de dag ervoor was verricht. Zo ging dat eenmaal op het eiland, het werd zowel bewonderd als onbegrepen. De meeste onderzoekers wisten het te waarderen, het was iets totaal anders dan de gedigitaliseerde wereld buiten het eiland. Toeristen daarentegen was het compleet omgekeerd, waarom zoveel zelf doen als het ook makkelijker kan met machines. Bovendien is er geen sprake van een verbinding hier, tot ergernis van veel van de buitenlanders. Het weer was momenteel ook niet het aantrekkelijkst om je vakantie hier te vertoeven. De winters op het eiland zijn streng en uiteraard zijn de bewoners er onderhand wel opgewassen tegen en voornamelijk erop voorbereid.

Flink ingepakt met minstens drie lagen kleding, sjaal, muts en handschoenen, was Rory al vroeg uit de veren om nog tijdens de schemering al het bos in te gaan. Een wandeling die je eigenlijk niet alleen zou moeten maken in het donker. Niet alleen is het makkelijk om de weg kwijt te raken, er huizen ook heel veel verschillende dieren in het bos. Daar maakte Rory zich echter niet druk om, de koude ochtenden deden haar juist goed. Het gekraak van takken en bladeren onder haar voeten waren het enige geluid in het bos, net zoals Lockeport was het bos ook nog in een diepe slaap. De miste daarentegen was iets minder dik en de weg vinden naar het hart van het bos was daarom ook niet zo’n hele grote challenge. De magic bus was het enige ding waaraan je kon zien dat je het hart had bereikt. Hoe magisch de bus is, kon Rory niet echt schelen, het ging haar meer om de kruiden en het onkruid dat eromheen groeide. Uiteraard waren het er een stuk minder dan in de lente en zomer, maar het onkruid dat in de winter groeide waren perfect voor allerlei theeën die vooral goed hielpen tegen koorts, verkoudheden en etc.

Met een mand en een boekje waarin heel veel plantjes met foto’s en informatie in stonden, knielde ze neer bij de neus van de bus. Rustig bestudeerde ze de verschillende groene sprietjes die uit de grond staken, zorgvuldig plukte ze er een paar uit om die in het mandje te doen. Van achter kon ze het geluid horen van gekraak van bladeren, met een bosje onkruid in haar handen, draaide Rory zich om. Op een of andere manier verwachtte ze een toerist of verkenner, maar ze zag weliswaar een bekend gezicht. En uiteraard was ze daar blij mee, een eilandbewoner. Ze ging recht staan en haar mondhoeken krulden op tot een glimlach. ’’Goeiemorgen Erik.’’ Het bosje kruiden stopte ze ook in de mand om vervolgens haar handschoenen weer aan te doen. ’’Jij bent vroeg op. Merkte ze op terwijl ze ook het boekje van de grond opraapte en hem benaderde. ’’Hopelijk trekt de mist weer weg aan het eind van de ochtend, het is nog best vervelend.’’ Haar blik was omhoog gericht naar de nu witte lucht. De schemering was onderhand al een beetje weggetrokken.

(ooc: ben er maar vanuit gegaan dat ze elkaar al kennen als eilandbewoners xD)

Onderwerp: Re: Whispering from the mist zo jan 11, 2015 8:47 pm

De mist hing als een dik deken om het eiland heen. Ook in het bos kon Erik maar een paar meter voor zich uit zien, maar meer zicht had hij niet nodig. Hij hield zijn boog stevig in zijn hand en zijn pijlenkoker hing op zijn rug. Er lag een pijl op zijn gespannen boog. Hij trok niet te hard zodat hij niet nog dagen met spierpijn rond zou lopen, maar hield zijn boog hoog. Klaar om iets te schieten. In tegenstelling tot de mensen buiten het eiland joeg hij nog steeds met pijl en boog. Hij hield niet van vuurwapens en op het eiland mestten ze ook geen dieren vet om ze daarna te kunnen slachten. Maar de mensen buiten het eiland snapten dit niet. Nog een reden waarom hij niet van buitenlanders hield zelfs al bleven ze maar een paar dagen.

Zijn handen en armen spanden zich toen hij een paar meter verderop iets hoorde bewegen. Hij stapte rustig dichter naar het geluid toe tot hij een konijn zat zitten. Dankzij de mist kon het dier hem niet zien. Gelukkig maar. Hij spande de boog verder binnen een paar seconden zat de pijl die net nog op zijn boog lag in het konijn. Hij had het dier dodelijk getroffen, maar hij had wel in de kop geschoten zodat de pels niet gehavend zou zijn. Hij bond het touw dat hij bijhad rond de poten van het konijn en hing het dier over zijn schouder. Het eind van het touw waar geen konijn aan hing maakte hij aan zijn riem vast. Zo had hij zijn handen vrij om zijn boog terug te spannen.

Uit de mist kwam de magic bus tevoorschijn. Hij was dichter bij de bus geweest dan hij dacht. Hij zag Rory bij de bus toen hij dichterbij kwam. Het meisje was dik aangekleed: een heleboel lagen kleren, sjaal, muts en handschoenen. Hij lachte en raakte een aantal bladeren aan zodat ze zouden beginnen ritselen, zodat ze niet zou schrikken als hij tevoorschijn zou komen. Zelf had hij een dunne T-shirt en een broek van redelijke stof aan. Ook droeg hij een leren vest en leren handschoenen. 1 met en 1 zonder vingertoppen. Een sjaal en een muts droeg hij eigenlijk nooit. Het was misschien mistig en veel mensen zouden het koud vinden, maar hij had bijna zijn hele leven buiten doorgebracht en was ondertussen al aan het weer gewend geraakt. Het meisje draaide zich om en stond recht. Er verscheen een glimlach op haar gezicht. ’’Goeiemorgen Erik.’’ Ze stopte het bosje kruiden dat ze vast had in haar mand. Hij knikte. ’’Jij bent vroeg op.’’ Ze raapte een boekje op en kwam dichter bij hem staan. Erik haalde zijn schouders op. ’Ik ben op dit uur altijd wakker.’ zei hij rustig. En dat was niet gelogen. Hij had in tegenstelling tot de meeste andere mensen niet veel slaap nodig en vond het leuk om op dit uur buiten te zijn. Meestal kwam je op dit uur niemand tegen. ’’Hopelijk trekt de mist weer weg aan het eind van de ochtend, het is nog best vervelend.’’ ’Voor mij is het best wel handig.’ Hij pakte het touw met het konijn vast en hield het voor zich uit zodat ze het goed kon zien. ’Dankzij die mist kon dit beestje mij niet zien aankomen.’ Zei hij zacht lachend. Hij richtte zijn blik naar omhoog, maar door de mist kon hij de zon niet zien en daardoor kon hij niet zeggen hoe laat het was. Wel merkte hij op dat de schemering bijna weggetrokken was waardoor hij wel een uur kon schatten.

Onderwerp: Re: Whispering from the mist ma jan 12, 2015 10:15 pm

In tegenstelling tot Ro had Erik zich helemaal niet zo dik ingepakt. De neiging om te zeggen dat hij zich beter moest aankleden had ze bij hem echter niet. Ze kon wel zien dat hij er wel gewend aan was geraakt en vrijwel geen moeite mee had. Ze was misschien juist een tikkeltje jaloers, ze zou ook liever in enkel een jas en handschoenen buiten willen lopen. Dat zou haar werkje ook wel een stuk makkelijker maken. Er was gelukkig redelijk wat tijd verstreken en haar gevoelstemperatuur was een stuk omhoog geschoten, ze trok de rits van haar jas omlaag. Dat zou haar in ieder geval wat meer beweegruimte geven als ze weer moet bukken. En even draaide ze zich weg van Erik om nog wat blaadjes te plukken van een plantje. Achter zich kon ze zijn woorden horen. Dit was alleen wel de eerste keer dat ze hem tegen het lijf liep hier in het bos. Zo gek was dat nog niet, aangezien het eiland grotendeels een bos is. Ze zag hem ook wel aan voor een ochtendpersoon, iemand die wel graag alleen zou willen zijn. Zo af en toe had Ro dat ook wel en dan ook voornamelijk in de ochtend. Maar nu was ze op zich wel blij dat ze iemand tegen het lijf aan was gelopen en dan vooral een rustig persoon als Erik.

Wanneer ze over de mist begon, gaf hij echter aan juist blij te zijn met de mist. Opnieuw rechtte ze haar rug en wendde ze naar hem toe om direct het konijn op te merken. 'Oh.' Sprak ze even, het dode dier had ze niet verwacht. En ze grimaste even. 'Mooie vangst.' Het boekje stopte ze in de mand om vervolgens haar handschoenen weer aan te trekken. De toppen van haar vingers waren onderhand helemaal koud geworden. Kort keek ze om naar de bus, volgens mij had ze nu wel alles. Haar ogen waren gericht op het lege busje, in de winter werd het zelden gebruikt als een slaapplek. Dat vond ze wel prettig zo in de ochtend. Ze moest er alleen niet aan denken om met dit weer in het busje te slapen. Ze was al een paar uur buiten en haar tenen begonnen nu wel echt koud te worden. 'Ik denk dat ik maar terug ga voordat mijn tenen eraf vriezen.' Grijnsde ze. Ga je ook terug? Ik kan ook voor jou een kop thee zitten of wil je liever eerst dat konijn opbergen?' Vroeg ze nog voordat ze alvast een paar stappen terug het bos in deed. Ze kon hem uiteraard niet achterlaten zonder hem uitgenodigd te hebben.

Onderwerp: Re: Whispering from the mist di jan 13, 2015 5:35 pm

'Oh.' Was haar reactie op het konijn. Erik grinnikte zacht. Ze had het beestje duidelijk niet zien aankomen. Ze grimaste kort. 'Mooie vangst.' ’Inderdaad’ Ze stopte één of ander boekje teug in de mand die ze bijhad om haar handschoenen terug aan te trekken. Ondertussen stond hij met zijn boog ontspannen in zijn hand met zijn rug tegen een boom aangeleund. Hij keek hoe ze bezig was en richtte zijn blik even op de bus. In deze tijd van het jaar waren er niet veel mensen die in de bus bleven slapen. Al leek de bus nooit echt een comfortabele plek. 'Ik denk dat ik maar terug ga voordat mijn tenen eraf vriezen.' Zei Rory grijnzend. ‘Ga je ook terug? Ik kan ook voor jou een kop thee zitten of wil je liever eerst dat konijn opbergen?' Hij keek haar even rustig aan. ’Dat konijn gaat niet lopen.’ zei hij glimlachend. ’Ik wil wel meegaan.’ antwoorde hij haar. Vragen of dat een probleem zou zijn zou hij bij haar niet doen. Bijna iedereen op het eiland kwam wel eens bij haar langs en zoals hij daarnet tegen haar had gezegd. Een geschoten konijn zou niet weglopen. Zeker niet als hij er de poten straks af zou snijden. Hij lachte inwendig.

Onderwerp: Re: Whispering from the mist do jan 15, 2015 2:43 pm

Om zijn opmerking over het konijn moest Rory kort grijnzen. 'Dat is je geraden.' Niet dat het konijn nog iets van leven in zich had. Wanneer hij instemde om mee te gaan, knikte ze tevreden en wachtte even tot hij naast haar ging lopen. Ze stak haar handen diep in de zakken van haar jas en liep met een redelijk tempo door het bos. Het liefst wilde ze zo snel mogelijk thuis zijn om weer op te warmen. Even keek ze opzij, haar ogen gericht op Erik. Hij zag er kalm uit zoals gewoonlijk, prettig gezelschap zo in de ochtend. Het was niet onbekend op het eiland dat zijn geliefde is gestorven. Zover ze wist en had gehoord was hij er gesloten over. Ze was alleen niet close genoeg met hem om te vragen hoe het nu ermee gaat. Algauw sloeg ze haar blik weer neer naar de grond. Zwijgend keek ze naar de bladeren op de grond die onder haar voeten kraakten. Zo te horen was het bos al ontwaken, een paar vogels die op en neer vlogen, zongen hun ochtendliedje en af en toe was er geritsel te horen uit de bosjes waar ze langs liepen. De mist was ook al een beetje weggetrokken en ze konden nu verder kijken dan een paar geleden.

Van Lockeport kwam ook al flink wat geluid af. Bewoners die net wakker waren en elkaar begroetten of die op weg gingen naar hun werk. Zo ook de vele winkeltjes gingen open. Rory liep richting haar huis, die een beetje aan de rand van de stad lag. Het huis was niet al te groot, het was redelijk knus. Meer hadden de twee ook niet echt nodig. Twee slaapkamers, één badkamer, woonkamer en uiteraard een ruim keuken was genoeg. Het feit dat ze een ruime keuken hadden, was Rory al blij mee. Zodra ze de deur opendeed kwam de warmte haar tegemoet. Zoals verwacht was Finley al naar zijn dokterspost gegaan en zoals gewoonlijk had hij het ontbijt laten liggen. Hij had alleen wel tijd om nog de open haard aan te steken. Het smeulende hout zorgde voor een lichte as geur. Ze zuchtte en wendde zich dan naar Erik. 'Ga maar zitten dan zet ik de thee.' Ze wenkte naar de bank die voor de open haard stond. Ondertussen deed ze haar jas, sjaal en handschoenen uit. Bij binnenkomst keek je direct uit op de open haard en rechts van je was je ook direct in de keuken. Veel van de meubels waren van hout en zo ook de hele keuken en gaf het gevoel een beetje in een hutje te zijn. Tegen de linkerwand stonden kasten met boeken over voornamelijk de farmacie en geneeskunde. Het boekje in haar mandje stopte ze ook terug in een van de kasten, om vervolgens de fluitketel op het vuur te zetten.

'Oh Erik, zou jij anders de open haard opnieuw willen aansteken?' Vroeg Rory terwijl ze de kruiden opborg in een van de keukenkastjes. 'Als je nog hout nodig hebt, ligt het buiten naast de deur.' Het mandje legde ze terug op het aanrecht en begon met het opruimen van Finley's ontbijt. Met een mes sneed ze cake aan die Finley met veel moeite gister had gebakken. Voor iemand die nooit kookte, smaakte het nog best goed. De thee en de gesneden cake legde ze op een dienblaadje en liep richting de open haard om het dienblaadje neer te zetten op de bijzettafel naast de bank.

Onderwerp: Re: Whispering from the mist do jan 15, 2015 6:06 pm

'Dat is je geraden.' Antwoorde ze grijnzend op zijn opmerking op het konijn. Erik zag hoe ze tevreden knikte toen hij instemde om mee te gaan waarna hij naast haar ging lopen. Het konijn hing terug over zijn schouder en hij klemde zijn boog in zijn hand. Zijn boog was het enige waardoor hij niet gek van verdriet was geworden om Mei. Voor velen was het gewoon een werktuig, maar voor hem was het zijn redding geweest. Hij beschouwde het als een deel van zichzelf en had hem dan ook zo goed als altijd bij. Er ging van alles door zijn hoofd, maar voor hij zorgde ervoor dat hij er voor Rory kalm uit zou zijn. Hij wou niet dat anderen wisten wat er in zijn hoofd omging. Niet voor hij het zelf kon accepteren. Niet dat hij dat ooit zou doen, maarja. Ik moet stoppen met denken zei hij in gedachten tegen zichzelf en hij richtte zijn lik op het ontwakende bos. Hij zag doordat de mist wat weggetrokken was af en toe een paar vogels op en neer vliegen en ook kon hij af en toe geritsel horen dat niet van Rory afkomstig was. Niet veel mensen konden zich stil door een bos verplaatsen, maar als je goed wou kunnen jagen moest je eenmaal stil zijn en dat was hij. Het was meer een gewoonte om zich stil te verplaatsen dan dat hij er echt op lette, maar vaak kon hij zich wel aan anderen ergeren. Vandaag hoorde niet tot die vaak.

Ze kwamen dichter bij Lockeport en hoorden dan ook hoe de bewoners wakker werden en elkaar begroetten. Terwijl ze door de straten liepen konden ze al een aantal winkels open zijn gaan. De mensen besteedden niet veel aandacht aan hen, maar dat deed Erik ook niet aan hen. Ze liepen naar Rory’s huis dat aan de rand van de stad lag. Van buitenaf zag het er niet al te groot uit en als je binnenkwam werd die gedachte bevestigd. Het was voor Rory en haar vader waarschijnlijk wel genoeg, anders zouden ze wel een ander huis zoeken, maar zijn familie zou er nooit inpassen. Plus hij zou nooit zo dicht bij zijn familie willen zijn. Zeker niet bij Leon. 'Ga maar zitten dan zet ik de thee.' Rory wenkte naar de bank die bij de open haard stond. Hij deed wat ze zei en ging op de bank zitten. Hij keek even om zich heen en zag dat veel van de meubels van hout waren en ook wat hij van de keuken kon zien was van hout gemaakt. Het gaf het gevoel in een hut te zijn en dat was geen al te fijne gedachte. De afgebrande hut in het bos was ondertussen herbouwd, maar vroeger had hij het altijd geweldig gevonden om er naartoe te gaan terwijl hij er nu tegelijkertijd verdrietig van werd en er troost vond.

'Oh Erik, zou jij anders de open haard opnieuw willen aansteken?' Haalde Rory hem uit zijn gedachten. Hij knikte. 'Als je nog hout nodig hebt, ligt het buiten naast de deur.' ’Oké’ zei hij terwijl hij opstond om hout te halen. Hij had het hout zien liggen toen ze naar binnen gingen en het was niet moeilijk te vinden. Hij nam wat blokken hout mee naar binnen en tegen dat Rory een dienblad met cake en thee op de bijzettafel naast de bank zette was hij klaar met open haard en ging hij terug op de bank zitten. Hij lachte kort. ’Tegelijkertijd klaar.’ zei hij glimlachend al lachten zijn ogen niet mee.

Onderwerp: Re: Whispering from the mist vr jan 16, 2015 6:43 pm

Haar ogen waren gericht op de bijzettafel, die ze optilde om voor de open haard te zetten. 'Wat een teamwork.' Sprak ze grijnzend en keek op naar hem. En hoewel ze hem hoorde lachen, stond de blik in zijn ogen er lijnrecht tegenover. Het voelde licht ongemakkelijk aan. Alsof hij maar half aanwezig wilde zijn, ondanks het feit dat hij er kalm uitzag, vermoedde ze dat er veel in zijn hoofd omging. Ze tilde de kop thee op en gaf hem aan Erik. Zelf pakte ze een plak cake en nam een grote hap om vervolgens naast hem op de bank te ploffen. Ze had toch wel aardig honger gekregen van de wandeling. De warmte van de open haard begon de huiskamer al een beetje te vullen en het voelde prettig aan. Buiten was het nog aan de donkere kant vanwege de mist. Het enige licht binnen kwam van de open haard en het gaf Rory een fijn, knus gevoel. Met een glimlach keek ze even naar Erik. Ze was bewust van het feit dat het huis hem waarschijnlijk herinnerde aan de jagers hut.

Na nog een paar happen was de plak cake weg. 'Hoe gaat het verder met je?' Verbrak ze de stilte voorzichtig. De vraag brandde op haar tong en ze moest toch even peilen hoe hij zich nu erover voelde, close of niet. De bewoners hadden het er nooit meer over vooral omdat Erik er zelf gesloten over was. Ze leunde weer naar voren om haar eigen kop thee te pakken. Voorzichtig nipte ze eraan, haar ogen waren gericht op het vuur in de open haard. Ze wilde hem niet doordringen aankijken of ongemakkelijk willen laten voelen. Het was bovendien een gevoelige plek, ligt er echter aan hoe Erik het zou interpreteren. Uiteraard kon het ook gewoon een algemene vraag zijn. En dat was ook haar bedoeling, zo kon ze meteen weten of ze zo ver kon gaan of niet.

Onderwerp: Re: Whispering from the mist za jan 17, 2015 12:11 pm

'Wat een teamwork.' Sprak ze grijnzend. Ze nam een kop thee en gaf die aan hem. Hij keek haar even aan en pakte de kop aan. Erik zag hoe ze een stuk cake pakte en op de bank ging zitten. Binnen begon de open haard de kamer te verwarmen. Een groot verschil met de temperatuur buiten. Rory keek hem met een glimlach aan en hij glimlachte terug. Het huis deed hem aan de hut denken. Een gevoel van thuis zijn vermengd met verdriet. Hij zou het nooit vergeten. Hij droeg het verlies altijd bij hem.

Het was een tijd stil. Niet onaangenaam, maar misschien licht ongemakkelijk. 'Hoe gaat het verder met je?' Verbrak Rory de stilte. Hij dronk van zijn thee om even na te kunnen denken over een antwoord. Het was een gewone algemene vraag, maar Rory klonk of ze er meer mee bedoelde. Hij keek even in haar richting en zag haar naar het vuur kijken. ’Goed, beter kan, maarja alles kan altijd beter.’ zei hij voorzichtig. Volgens hem had ze het over de brand willen hebben en misschien zou het goed voor hem zijn om erover te praten. Maar hij wist niet hoe hij erover moest praten. Zwijgen was zoveel gemakkelijker, maar het maakte alles niet beter. Misschien zou hij praten, als ze verder zou vragen.